Siepelsaegh week 13

Iemand die beter even geen schouderklopje kan krijgen, is Marjo Engbers, want afgelopen week onderging ze namelijk een schouderoperatie. Hoewel ze al na twee dagen verblijf in het ziekenhuis, weer naar haar ‘Viermännerhaus’ terug mocht, was daar al sprake van lichtelijke paniek. Zes weken lang mocht keukenprinses Marjo niet koken en dat is een lange periode om te overbruggen. Één dag patat, chinees of pizza eten wil nog wel, maar zes weken….Pa Gerard en zoons Rick, Martijn en Wouter leven een sportief bestaan en moeten dus gezond eten. Dan zelf maar even de schouders eronder. Wouter meende de oplossing gevonden te hebben in een blik snert. Eerst trok hij eerst het lipje van het blik stuk, daarna probeerde hij een mes om vervolgens de blikopener het werk te laten doen. Geen resultaat, net zomin als met de schaar. De blik van Wouter werd steeds donkerder, terwijl het andere blik geen krimp gaf. “Snertblik!” De snoeischaar zorgde uiteindelijk voor het gewenste succes en dus kon eindelijk de snert in de pan. De lege verpakking werd trouwens geen blik meer waardig gekeurd. Verontrustende blikken werden geworpen op de hand van Ton Kouwenberg, de vroegere uitbater van de Guldene Crone, die tegenwoordig weer in Ootmarsum woont. Ruim 40 jaar goochelt deze chef-kok al met messen, maar in zijn eerste “pensionado-week” ging het mes mis. Bij het opknappen van zijn woning verdween een Stanleymes gedeeltelijk in zijn hand. Ton mag wel oppassen dat de verbouwing nu niet veel te duur uitpakt, met zo’n gat in zijn hand. Door de nodige hechtingen, verband en ontsmettingsmiddelen laat de rest van de verbouwing dus even op zich wachten. Ons Kerkplein laat al geruime tijd op zich wachten en wordt nog steeds niet op waarde geschat door het college en het gemeentebestuur. Ook dit jaar is er weer een mes gezet in de begroting waardoor dit niet opgeknapt kan worden. Aan het Nicolaasplein is ongetwijfeld een veelvoud besteed van wat het hier zou moeten kosten. Waar blijft onze Stadsraad om eens aan te tonen hoe in de afgelopen 10 fusiejaren de lokale geldstromen binnen de gemeente zijn gelopen. Wel heel lokaal vermoedelijk. Gelukkig hebben we in de Siepelstad nog vele betrokken burgers, die niet alleen met woorden, maar vooral met daden de handen uit de mouwen steken. Als beloning ontvingen bijvoorbeeld de noabers van Engels‘ Tuin 5000 euro van de ANWB. Dat zijn nog eens ruggesteuntjes, daar kun je iets mee opbouwen! De bouwvakkers, die in rap tempo het nieuwe museum van Ton en Ank Schulten optrekken, zagen ze even vliegen. Nou ja, fladderen, want in de woning van Jos en Jan Meijer Bosch fladderden kraaien of eigenlijk kauwen tegen het raam. Niet dat ze zich een bult schrokken, maar ze zagen toch liever wat anders achter een raam. Daarbij werd overigens de naam van Jos niet uitgesproken, maar zij was dan ook met haar Jan even op vakantie. De kraaien waren op zoek naar een rustig nestplekje en nu Jos er niet was……… kraakten ze de “leegstaande” woning. Door een pijp erin, om vervolgens in de bovenetage terecht te komen waar ze geen uitweg meer zagen. Dus fladderden ze voor het raam, want dat leek de meest heldere uitgang. De bouwvakkers belden buren en familie om hen te vertellen over deze kraaienmars en zo lieten ze Jan en Jos niet in de kauw staan. We herinneren ons nu nogmaals de legendarische woorden die Jos in de gemeenteraad van Dinkelland een extra dimensie gaven: “Ik ben een Bosch, ik blijf een Bosch en ik zal altijd een Bosch blijven!” Ja logisch dat een kraai zich daar thuis voelt. Onze Heracles voetballer Everton voelt zich ongetwijfeld ook thuis in Ootmarsum. We mogen best trots zijn op deze Braziliaanse Siepel, die met zijn Calimero ploegje toch maar mooi de bekerfinale heeft gehaald. Daarmee willen we deze bewoner van de Laagsestraat van harte feliciteren.