Siepelsaegh week 28

Het was voor Willy Damhuis van autobedrijf Heisterkamp verschrikkelijk afzien de laatste maanden, Vanwege gezondheidsredenen mocht coureur Willy namelijk een periode geen auto rijden. Gelukkig voor hem kwam de eindstreep in zicht. De allesbevrijdende dag dat hij weer achter het stuur mocht, kon hij niet afwachten. Hij is dan ook ’s nachts om 0.00 uur direct in de auto gekropen. Het was rustig op de weg, maar claxonnerend van geluk knarde Free Willy door Ootmarsum en maakte er een persoonlijke sterrit van. De autokoning van de Siepelstad reed tot zijn eigen tank opraakte en hij moe maar voldaan het bed opzocht om daar met intens genot zonder auto, zelf rustig en stationair door te ronken.
Het ronkte en pruttelde ook behoorlijk in de hijskraan, die een paar schilders in de buurt moest brengen van de toren van de Protestantse Kerk. Het bakje bleef echter halverwege hangen en wilde niet meer omhoog of omlaag. Koster Lucas Lohuis zag vanaf de grond de zwarte rook uit de motor van de kraan komen. Hij richtte zijn hoofd naar de bungelende schilders, dacht aan het uurtarief en riep met al zijn benzinegrasmaaier- en vrachtwagenervaring dat ze de choke beter dicht konden duwen. Deze praktische tip leidde er toe dat de rook om hun hoofden verdween en dat het bakje weer richting de hemel kon vertrekken. Deze schilders bliezen over hun technische kennis in ieder geval niet meer hoog van de toren. Een stuk lager bij de grond bevindt zich het probleem van Els Brunninkhuis. Het is voor haar al de tweede keer binnen afzienbare tijd dat ze één van haar tenen breekt. Een echte breketeen dus. Aangezien de tenen aan de voorkant zitten, lijkt het er dus op dat ze steeds vaker de “kantjes” er afloopt. In ieder geval van harte beterschap! Ook Odylia Wilmink heeft beterschap nodig, want ze is er helemaal ziek van! Het wekelijkse boodschappenuitje was er eentje om niet gauw te vergeten, of juist wel. Na het doen van haar inkopen was ze namelijk haar I-phone kwijt en dat levert geen airmiles, maar stress op. Weg bereik, weg mobiliteit, en dat liet ze met veel tam tam aan iedereen weten. Waarschijnlijk is het ding gewoon weggekaapt en krijgt ze deze niet meer terug. Wel kaap, maar geen goede hoop! De hoop voor duivenmelker Henk Keupink was net als de vlucht van zijn postduiven, wel heel erg snel voorbij. Henk had de duifjes in de mand gedaan en die in de auto gezet om naar het duiventilclubgebouw te rijden. Helaas was hij vergeten de klep van de mand dicht te doen. Bij het honk van de Othmarvliegers  werd de achterklep van de auto geopend en fladder, fladder, de goed afgerichte duiven dachten het luchtruim te moeten kiezen. Ze waren in recordtijd terug in het hok waar ze door Henk Keupink net waren uitgehaald. De ambities en de duiven van Henk waren letterlijk en figuurlijk uitgevlogen. Tevens constateerde Henk na afloop dat het beter was geweest dat iedereen en  alles de klep had dichtgehouden!