Siepelsaegh week 42

Het regende deze week niet alleen buiten, maar ook items voor de saegh en dat stellen wij zeer op prijs. Het is dus ondanks het weer nooit saai in Ootmarsum. Op zaterdag 6 oktober regende het ‘cats and dogs’ en dus kon een aantal activiteiten niet doorgaan.  Eén daarvan was het hooien op het Appellaantje, maar wat schetst  onze verbazing….. Een twitterbericht van wethouder Alfons Steggink liet ons geloven dat het Appellaantje mooi was opgeruimd en dat dankzij de gemeente en de vrijwilligers.  Alfons, het maaisel ligt er nog steeds en er is dus niks opgeruimd. We kunnen er dus rustig van uit gaan dat je er niet bij was en meegeholpen hebt.  Opruimen moeten ze ook in Het Educatorium. Het wordt gerenoveerd en als we de berichten mogen geloven komt er een heuse dorpsklas in dit stadjesmuseum. Dat is dan weer een leuke verrassing van het landelijk schoolmuseum waar Ootmarsum goede betrekkingen mee heeft. Inwoners van Ootmarsum krijgen soms ook de nodige verrassingen in de tuin, maar vaak minder leuk. Soms bereiken ons berichten van drollen in het gras of bloemenperken van tuinen. Met name het Villapark, de Stobbenkamp en delen van de Cellenkamp lijden onder dit poepsyndroom. Het zijn meestal geen ontspoorde pubers, maar vaak onaangelijnde honden, die te plas en te onplas hun behoeftes doen.  Laat de poep van uw hond niet het smeermiddel worden in de relatie met uw buurtbewoners, want dan kan de hond nog wel eens een uitglijder veroorzaken. En als deze het rechte pad niet volgt, maar scheit heeft aan bevelen, dan heb je zelf mooi iets om (over) op te scheppen. Wandelaars over de Gliphak hebben geen last van poep, want daar wil geen hond meer lopen. Ook fietsers en scootmobielers denken dat het nu al kermis is op dit mooie wandel– en fietspad op de flanken van de Kuiperberg.  Door het verdwijnen van ’n Kotten en de tennisbanen heeft de regen momenteel vrij  spel en moet er voor een goede afwatering worden gezorgd. Een deel van het Gliphakasfalt is daarom opgeofferd voor een soort dam van Bentheimer steen. Daar wil het water prima door en langs, maar iedere fietser, wandelaar of rolstoelgebruiker hobbelt van links naar rechts, en omhoog en naar beneden om deze passage te passeren. “Ik glip van de ene hak op de andere hak op de Gliphak,” liet Irma Eissink weten, die daar bijna haar enkel verzwikte. Pa Alex heeft er ook geen goed woord voor over. “Ze willen ons een hak zetten”, dus zetten wij de hakken in het zand, is het ook niet meer zo glipperig.  Frans Swennenhuis ging van de hak op de tak om de wedstrijd van zijn FC Twente tegen Helsingborgh te kunnen volgen. Thuis was hij zijn kamer aan het opknappen en dus had hij een klein TV-tje kunnen ritselen om de wedstrijd te kunnen volgen. Het beeld bleek te summier, dus reisde Frans naar het huis van zoonlief Frank. Die was niet thuis, maar Frans heeft natuurlijk een sleutel. Hij vond echter niet de sleutel tot het geluk om de televisie aan de praat te krijgen. Nog steeds geen beeld van FC Twente dus. Frans reed terug naar de Moerbekkenkamp en ondervond het belang van een echte Noaber. Bij buurman Jan Bossink kreeg hij een plaatsje toebedeeld op de bank. Over de wedstrijd hoeven we het niet te hebben Frans, dat was het heen en weer fietsen eigenlijk niet waard.