Siepelsaegh: Wie valt er allemaal door de mand……

Het bankje aan de Schimmelpenninck van der Oyenhof is geplaatst. Het heeft langer geduurd dan de buurt verwachtte, maar dankzij de gemeente  kan men nu zitten en straks genieten van de jonge eendjes en waterhoentjes in de vijver. Het wachten is nu op het openingsfeest en hopelijk valt dat niet in het water…. Voor Evert Groothuis viel de start van de Formule 1 Grand Prix in  Australië figuurlijk in het water. Met wat vrienden werd afgesproken om onder het genot van een goed glas bier gezamenlijk de start te bekijken. Door het tijdsverschil met de andere kant van de wereld springt het startlicht hier heel vroeg op groen. Dus moest Evert héél erg op tijd zijn nest uit om naar de plek van samenkomst te komen. Daar waar Evert heel vroeg was, bleek iemand anders veel te laat in zijn nest te komen. Er lag een jonge knul naast zijn fiets op straat. Mooi knullig, lam…, net iets veel teveel gedronken en gevallen.  Als een Barmhartige Samaritaan ontfermde Evert zich over deze jongen en bracht hem veilig thuis. Het betekende wel dat zijn doel om de start live te zien, niet werd gehaald. Dat krijg je met die jongeren die niks hebben met (Max) Verstappen, maar liever te lang gaan stappen, vervolgens onnodig afstappen en zich verstappen. Schoenmaker Engbers heeft er met zijn schoenenreparatiezaak al vaak voor gezorgd dat wij nieuwe stappen kunnen maken. Nu maakt hij zelf de volgende stap door te verhuizen naar de Meierij. Na een buurman die hem altijd ‘kort’ hield, zal hij met zijn nieuwe buurman ongetwijfeld regelmatig de bloemetjes buiten zetten. Bij de papiercontainers wordt het gevaarlijk om iets anders dan oud papier buiten te zetten. Inmiddels bewaakt een camera deze containers en wordt oud nieuws ineens actueel. Hopelijk werkt het toezicht wel, tot nu toe ziet het er netjes uit. Toon Heinink werd door zijn collega leden van het Kleinkoor op weg naar Ommen ook voor een deel van de route onder toezicht gesteld. Tot de Knoefbakker leek hij de weg te kennen. Toen tufte Toon richting Geesteren naar Vriezenveen om daar een (niet eens aangegeven!) omleiding te pakken. Dat bleek genoeg voor de rest en Toon werd achter in het Kleinkoorkonvooi geplaatst. Harriët Wiegman blijft zich ook plaatsen om in deze saegh te komen. Met haar team reed ze naar Albergen, liet de meiden omkleden om er vervolgens achter te komen dat de tegenstander zich in Fleringen bevond. Haar man Robert oogst de zon, en Harriët oogst leedvermaak. Maar ook bewondering, want ze staat er wel iedere week met haar sportieve teampje. Rik Eertman was ook met een sportieve prestatie bezig, namelijk hardlopen in het Springendal. In een weiland zag hij plotseling een groot dier , dat op zijn minst leek op een wolf. Het sprookje dat vaak op school werd verteld, flitste door zijn hoofd. Dat niet alleen, ook de beelden van de wolf in het noorden van ons land schoten door zijn gedachten. Het hardlopen schoot daardoor steeds meer op en dus liep hij de rest van het parcours in recordtijd. Rik heeft nog gebeld met Roel Korbee of het zijn wolfshond was geweest, maar volgens de boswachter kon dat niet. Deskundigen, wolvenkenners dus, proberen nu te achterhalen wat Rik heeft gezien. Misschien is dit avontuur wel de basis voor een nieuw sprookje met als slotzin. “Rik Eertwolfman  rende nog  jaren lang en gelukkig”.