De dameskapel Slipgevaar bestaat ‘bijna’ 15 jaar en dus vinden de leden dat het tijd wordt voor een feestje. Een decennium geleden werd door de leden het 5-jarig bestaan gevierd in Oostenrijk, maar nu willen de muzikale dames het over een andere boeg gooien. Een feest voor heel Ootmarsum en dat samen met bevriende kapellen uit de regio. Dat vindt allemaal plaats in Gasterij de Weemhof op zondag 7 september en vanaf 14.30 uur gaan de remmen los en wordt het 15-jarig bestaan op uitbundige wijze gevierd. De ‘roze brigade’ viert feest en met het vrolijke karakter van Slipgevaar wordt het ongetwijfeld een zeer geslaagd festijn.
Marijke Lentferink en Ellen Evers namen pakweg 15 jaar geleden het initiatief om een dameskapel op te richten. Het belangrijkste doel bestond uit muziek maken en het gezellig hebben met elkaar. Deze beide initiatiefnemers ‘verzamelden’ andere dames om zich heen, waarvan een aantal nog nooit een instrument in handen hebben gehad. Toch lukte het om muziek te maken, instrumenten aan te schaffen en vooral een basis te leggen voor een muzikale toekomst. Harrie Oude Weernink sponsorde de eerste aanschaf van instrumenten en de dames kregen hulp van leden van de Dakkapel en later Henk Veldboer. Laatstgenoemde heeft een belangrijke rol gespeeld, want hij leerde de leden van de kapel hun instrument bespelen om ze vervolgens ook nog te leren om samen te spelen. “We zijn destijds begonnen met 0-ervaring. Een aantal bespeelde in hun jeugdjaren een instrument, maar het instrument dat we in handen kregen bleek voor iedereen nieuw. En dus zijn we als groep vanaf de onderste trede begonnen. Onze optredens begonnen in de carnavalsperiode vanaf 2001.
Dat was met vallen en opstaan, maar onze drive om beter te worden heeft ons op de been gehouden. Daarnaast is er altijd die gezelligheid onder elkaar, die we voor geen goud willen missen,” vertellen voorzitter Gineke Zwaferink en Trudy Wortelboer. In die beginjaren kon er een valse noot worden geblazen, maar de dames wilden beter presteren. Een aantal nam zelfs privé lessen en de dameskapel Slipgevaar ontwikkelde zich tot een dweilorkest dat een prima deuntje mee kan blazen. “Het is best lastig,” vertelt Trudy Wortelboer, ”om als volwassene nog een muziekinstrument op een aanvaardbaar niveau te kunnen bespelen. Het zegt wel iets over onze leden dat ze zelf lessen namen, want ze wilden hun steentje bij kunnen dragen om tijdens optredens een goed stukje muziek te laten horen. We zijn door schade en schande wijs geworden. Een optreden is ook heel iets anders dan een repetitie,” vult Gineke Zwaferink aan,” Ik vergeet nooit dat we prins Theodorus (Theo Ikink) begeleidden. We kwamen bij ’t Peuleke en van ons werd verwacht dat we het Alaaf in konden zetten en ook nog eens moesten zorgen voor stemmige muziek. Dat lukte dus niet en het werd een aanfluiting. Naderhand hebben we er eigenlijk veel lol om gehad, maar het leidde ook tot een gevoel van ‘Dat willen we nooit meer’. Vanaf die periode merken we dat het steeds beter is gegaan en dat we als een volwaardig dweilorkest door het kapellenleven gaan. We eindigen met festivals bij lange na niet bij de laatsten en onze overwinning in Zwartemeer gaf ons veel voldoening. Het niveau dat we nu bereikt hebben levert ons ook steeds meer uitnodigingen op. En dus treden we gemiddeld zeker één keer in de maand ergens op. Dat zijn met name braderieën, volksfeesten, maar ook bruiloften en partijen. Tevens komen we geregeld op festivals. Uiteraard zijn we ook tijdens het carnavalsfeest veel te horen en te zien. Op Rosenmontag trekken we er op uit met de bus van De Monnik en Grolsch en dat is echt voor ons allemaal een super dag. Ieder jaar weer komen we heel enthousiast terug, want het is echt een hele gave carnavalstoer.”
Muziek is een bindmiddel, maar de groep put ook kracht uit het sociale gebeuren. In voor – en tegenspoed staan de leden elkaar half en er valt eigenlijk nooit een onvertogen woord. De samenstelling is in al die jaren voor een groot gedeelte dan ook gelijk gebleven. “Natuurlijk is er een bepaald verloop. Onze oprichtsters, Marijke en Ellen, spelen niet meer in de kapel. En zo fluctueert het wel meer, maar de kern is eigenlijk in al die jaren hetzelfde gebleven,” geeft Trudy Wortelboer de stabiliteit van de kapel aan. “We repeteren één keer per week en daarnaast zien we elkaar regelmatig tijdens onze optredens. En het blijft klikken onder elkaar en vaak hebben we de grootste lol. ” Ook de nauwe band met de Jigger Bigger band voelt voor de dames als een warme deken. “Van de Jigger Bigger band kregen we een workshop aangeboden en van die dag hebben we muzikaal enorm veel opgestoken. Eén op één leerden ze ons nieuwe songs en aan het eind van de workshop hebben we die samen gespeeld en dat was gewoon een enorm succes. Ook met de Muiters uit Oldenzaal hebben we in het verleden vaak opgetreden en de nodige carnavaleske dingen uitgevreten,” lacht Gineke Zwaferink.
Bijzonder bleek ook het optreden in het Duitse Meschede. “We waren door de zaalvoetbalvereniging ’t Hoekje uit Oldenzaal gevraagd om mee te gaan naar dit evenement. De bedoeling was om in de pauzes van de wedstrijden verschillende nummers te blazen. Daar aangekomen zagen we overal Polizei. Diverse busjes van de ME, politiewagens en surveillerende agenten. In de grote sporthal zaten supportersgroepen van verschillende Duitse verenigingen en de sfeer was allesbehalve prettig. Het werd zelfs grimmig en de politie moest er alles aan doen om de groepen uit elkaar te houden. Als wij speelden werden ze echter afgeleid en op een bepaald moment riep de politie: ‘Blijf doorspelen.’ Als het nummer was afgelopen kwam er dezelfde kreet en we bleven maar spelen en spelen………We raakten achter onze adem, maar de Duitse Polizei bleef ons aanmoedigen: ‘Dan knokken ze tenminste niet meer’. Het werd al met al een heel bijzonder evenement. ’s Avonds was er uiteraard met de gasten van ’t Hoekje een gezellig feest met de nodige drank. En dan weet je het wel, we werden gevraagd om nog wat te blazen, maar na wat probeersels kwam de organisator van het voetbalevenement, Herr Müller naar ons toe met de wijze woorden ‘Nicht mehr tun’. Deze gebeurtenissen vergeten we natuurlijk nooit meer,” belicht Trudy Wortelboer het afwisselende leven van de dameskapel Slipgevaar. Samen met Loes Benerink regelt zij het feest rondom het 15-jarig bestaan en dat doen beide dames in nauw overleg met de leden van de kapel en Gineke Zwaferink. “Het is geweldig om dit te doen,” aldus Trudy Wortelboer,” Als organisatie kunnen we altijd een beroep doen op onze leden. Iedereen wil wat doen en ze staan altijd klaar om de zaken samen te organiseren. Op onze feestdag willen we er een leuke, gezellige dag van maken en iedereen is van harte welkom bij Gasterij de Weemhof. Onze bevriende kapellen hebben we uitgenodigd door ze te bezoeken op een repetitieavond en te trakteren op een taart met daarop de uitnodiging.
Dat vonden ze een originele uitnodiging en een hele leuke geste. Het feest van ons 15-jarig bestaan begint ’s morgens met een brunch voor onze familieleden. Om 13.30 uur zijn genodigden, leden en sponsors uitgenodigd, terwijl om 14.30 uur het muzikale geweld losbarst met optredens van verschillende kapellen. Eric Nijhuis is onze spreekstalmeester, terwijl de discjockey/zanger Roelof ‘de gaten’ tussen de optredens van de kapellen opvult en ook naderhand het feest voorziet van veel muzikaal plezier. Iedereen uit Ootmarsum en omgeving, die het leuk vindt om te komen, is op ons feestje van harte welkom, want we hebben veel te danken aan de Siepelstad en haar inwoners, die ons jarenlang hebben ondersteund,” besluiten Trudy en Gineke hun relaas.
Zondag 7 september bij Gasterij de Weemhof
15-jarig bestaan dameskapel Slipgevaar: aanvang 14.30 uur-einde………………….
