Alweer het vierde blog van Annet Palthe en dat brengt ons bij Led Zeppelin met het nummer ‘Stairway toe heaven’. Een onvervalste top 2000 kraker. Met dit nummer in ons achterhoofd lezen en kijken we zingend door haar volgende blog. Veel plezier!!
Canada houtland: wij houden hier van hout!
Bij het opstellen van de verhaallijnen voor dit 4e Blog moest ik aan de oude songtekst van de rockband Led Zeppelin denken: “Stairway to heaven!” Oftewel “Trap naar de hemel!”
Jan Willem maakte namelijk zelf een trap daar waar de herten hun eigen steile op-en afrit creëerden. Maar die hebben 4 lange benen en hoeven als klimijzers, tegenover onze 2 benen en 2 platte voeten…met schoenen!
Hertenpaadje basis voor mensentrap
Vrij vertaald voelt het hier namelijk ook hemels.
Het liedje is maar liefst uit 1971. Met mijn toen 21 jaren-jong zong je dat uit volle borst mee met vriendinnen op de fiets (niet in de auto!) op weg naar een barretje of studenten sociëteit! Waar blijft de tijd…
Waarom deze tekst voor anno 2016? Met het zélf omleggen van een aantal kleinere bomen beneden, was het elke keer een eng glibber gebeuren om dat kleine stukje steile helling – zeker 3 meter – op en af te gaan. Dat moest veiliger. Dus bouwde Jan Willem zelf een trap: onze eigen ‘Stairway to heaven’!
Plaats, planken, hoogte en hond
Vanaf precies die plek heb je prachtige vergezichten: we zitten daar dus graag. Maar ook vanaf binnen, beneden én boven geldt trouwens dat je via al die kijkrichtingen super zicht hebt. Baas en Bummel bekijken welke zichtlijnen er moeten worden uitgedund.
Uitzicht over “trap-terras”
Daarom ook gaan er juist daar een flink aantal bomen plat: om het uitzicht zo ver, diep en breed mogelijk te houden. Met bomen die minimaal 100-150 cm oftewel 1 tot 1,5 meter per jaar groeien is je uitzicht hier heel snel verdwenen.
Bummel en ik houden trouw de wacht bij onze onverschrokken trappen-bouwer, geven hout, gereedschappen en regelmatig wat drinken en lekkers aan. Zo houden we gedrieën de moed er in. Het wordt juist die dag voor het eerst echt lekker warm…!
BMB en ik houden trouw de wacht én de moed erin
Als ik binnen weer wat te drinken ga halen en de was ophang, betrap ik toevallig nog ‘iemand’ die gek is op hout. Niemand minder dan tante Lizzie de hagedis ligt binnen te zonnen voor de hor van de schuifpui. Ik trap bijna op haar staart als ik de was ga ophangen.
Prachtig groenig oplichtende schubben in de zon
Is ze naar binnen geglipt toen pui en hor beiden open stonden?! Hoop ik maar, anders zou het willen zeggen dat ze binnen ergens woonruimte heeft weten te vinden… Als ik de volgende foto maak met de flits van de camera aan, in verband met het tegenlicht van de zon, blijft ze heerlijk liggen doezelen in de zon. Helaas ziet ze er nu een beetje beige uit, door de camera-flits.
Tante Lizzie, de hagedis ligt binnen te zonnen
Bummel begrijpt niets van mijn geruststellende praatje met duidelijk iemand anders dan hij zelf…Als ik zijn snuit voorzichtig duwend haar kant op wijs, wordt hij ineens zéér enthousiast. Z’n staart vertelt dat hij absoluut géén kwaad in de zin heeft, maar graag snuffelend wil kennismaken. Voor de zekerheid werk ik ‘m toch maar veilig de kamer uit, voor er, onbedoelde, ongelukken gebeuren. Ze is zo ontzettend fragiel, zeker vergeleken met onze BMB: Big Mister Bummel.
Hagedisse-dame moet drempel over op weg naar vrijheid
Aan het eind van de middag is de eerste fase van de trap klaar. We vinden namelijk toch dat 1 traptrede wat weinig en ook nog onveilig is: je voet zou er te gemakkelijk in kunnen doorglijden of je enkel kunnen omzwikken. En een leuning maakt het geheel dan veel veiliger af.
Hmmm… 1 plank als traptrede is nóg eng
Inmiddels is het ver over hapjes/borreltijd: het staat allemaal lekker gezellig klaar en vooral Jan Willem heeft dat meer dan verdiend.
Zo krijgt borreltijd een gezicht: het toast-proost-poppetje!
Maar voor de trap verder afgemaakt kan worden, hebben we nog een Brons-Workshop. Met 1 bekende van vorige jaren en 2 nieuwe leerlingen. Verdeeld over 2 weken zijn het 4 drukke dagen. Daarnaast gaan 2 privé-vrienden min of meer zelfstandig aan de slag; zij hebben/krijgen de vrijheid op tijden te komen dat het hun/ons uitkomt.
Voor Jan Willem zijn het 4 volle zeer intensieve dagen van een gezellig drukke reuring van uitleggen, leren, instrueren, elkaar inspireren en doen c.q. helpen met het bronsproces aan/van zijn “studenten”. Maar ook kennissen die langs komen tijdens bijvoorbeeld het spectaculaire brons gieten: zij volgen veelal later, of in dit geval volgend jaar, ook een bronze-class.
Wassen modellen: dans-duo van Jenny
Voor mij is het spannendste het helpen met stoken en brons-gieten. Verder is er het verzorgen van koffie, thee, lunches en hand- en span diensten. Maar vooral natuurlijk foto’s en filmpjes maken van de vorderingen van onze cursisten!
Jan Willem & ik gieten vloeibaar brons van 1100*C
Je kunt bronsmodellen maken van vrijwel alle materialen, als het maar verbranden kan. Zo verzamelt Ivan graag oude houtvormen. Die heeft hij helemaal met was bedekt en ik kan verklappen dat het schitterend is geworden in brons. Hans heeft een houten masker wat hij graag óók in brons wil. Hij maakt daarom eerst een rubberpapje, en daarmee bedekt hij het masker. Zo heeft hij toch de vorm en blijft zijn unieke masker behouden.
Aan het einde van zulke drukke dagen met veel mensen om je heen is het heerlijk om saampjes buiten te eten, te genieten van het uitzicht en een gloedvolle zon die je… net niet meer helemaal voldoende verwarmt op eigen kracht.
Buiten-haard met Grolsch karton aangestoken
Het heerlijk Hollands-Frans kaasplankje als nagerecht kan zelfs ook nog buiten in het late prachtig gloedvolle zonlicht.
Samen relaxen met hapje, zon- & zeezicht
Tussen al die drukte door vindt Jan Willem zelfs nog de energie om de trap definitief af te werken. Het worden toch twee planken per traptrede om steviger grip te hebben voor de extra stevige schoenen die je hier draagt als je de natuur in gaat. Ook de leuning wordt na wat denkwerk gerealiseerd, over de hele lengte van de klauter-trap. BRAVO!!!
Trap klaar mét dubbele treden én leuning
Naast alle drukke bronsgebeuren én het veel warmere weer, komen de bomen-mannen om weer een heel stel (te) groot gegroeide naaldbomen om te leggen.
Jan Willem heeft al wel een heel stel kleinere zelf een kopje kleiner gemaakt. Ik kon heel stoer helpen met ze de juiste kant omduwen en takken wegslepen. Maar het wegslepen en verwerken van de echt dikke stammen en de dito brede takken tot snippers verwerken dat kunnen we zelf niet.
Eerst duidelijk overleg wat we waarom precies willen, dan snelle acties.
Overleg boven aan de nieuwe trap
Dit keer komen de bomen-boys met z’n drieën, want er zijn er een flink aantal té uit de kluiten gewassen geworden. Van de takken een vuurtje stoken is absoluut verboden hier op Bowen Island in dit jaargetijde. Maar dat geldt voor de meeste delen van het rijk beboste Canada. Trouwens heel goed dat ze er hier zo streng mee zijn, want het hele eiland is gewoon één bomen-paradijs. En als je daar tussen die bomen je (droom!!!)huis hebt staan wil je natuurlijk NIET dat het met de grond gelijk wordt gemaakt door een uit de hand gelopen brandje van iemand anders óf jij zelf…
Trek, dreun, om. Gleed mooi van de helling af
Dat ging zo een paar uurtjes door, vele bomen worden tot hout blokken, dus blijven nuttig.
Ik kon het haast niet bijhouden. Als je dan ineens weer kijkt waar ze bezig zijn, zie je toch ineens veel meer uitzicht. Het gekke is dat je daar zo snel aan went dat ik dit nu schrijvende gewoon op de foto’s moet kijken hoe het ook alweer was….zo snel went een nieuwe situatie/beter zicht.
Veel opener zicht naar beneden en vooral naar de rechts gelegen eilanden
Zelfs de top van de boom – die als enige mag blijven midden in ons blikveld – wordt keurig geknipt. De meerdere toppen worden met verlengde handapparatuur verwijderd. Een geduldwerkje waar speciale hengel-messen en op afstand te bedienen, zeer scherpe, kniptangen voor worden ingezet.
Bomen-hengel met op afstand bedienbare kniptang
Het vraagt heel wat ervaring, geduld én kracht om die lange hengel op zo’n grote afstand de juiste tak te laten afknippen.
De juiste tak op de juiste plaats afknippen
Zeker als de boom midden op een steile helling staat waar je haast niet kunt afdalen, laat staan grip hebben in de vaak schuivende en rollende stenen ondergrond. Al met al een spannend stoer outfitje, toch?!
Spannende outfit voor een moeizame krachtige geduld-klus
Het enige lastige is dat we zelf al een vakantie-trip met Yvon & Randy hebben afgesproken, terwijl de bomen-mannen hun afspraak met ons moesten verzetten in verband met de ook hier reeds begonnen zomervakantie. Hij kon moeilijk de juiste mannen krijgen en moest onze datum verzetten. Maar feit is nou eenmaal feit… Dus wij gaan gewoon weg voor een paar-dagen-trip, terwijl zij het eerste deel van de klus verder klaren.
Dus als we terug komen, zijn we zeer benieuwd en verrast. Later komen ze dan terug als we er zelf bij zijn om het grote zaagwerk rondom het huis te doen. Het gekke is dat je er voor je het weet aan gewend bent als er bomen weg zijn…er staan er dan ook zo veel dat je wat dat betreft, letterlijk in dit geval, de bomen door het bos niet meer ziet….
Houtmoppen, houtmoppen en nog eens houtmoppen
Alleen tja…die ontzettende grote bergen met houtmoppen die we zelf verder moeten verwerken tot hanteerbaar brandhout….
Er is maar één manier de allerbeste om het hout te verwerken: haard aan en stoken maar. Het is net een wat regenachtige periode hier op Bowen, dus we stoken gewoon lekker de oude houtvoorraad op. Althans daar doen we ons best voor…
Houtvuur stoken is dé manier om door je houtblokken heen te komen…
Benieuwd naar hoe het verder gaat, waar de geweldige trip heen ging?
Tot Blogse dus!
Annet Palthe
