René Bosch en Ronald Leussink zijn momenteel in Japan met als belangrijkste reden om te kijken naar het Nederlands Vrouwenvolleybalteam dat probeert om zich daar te plaatsen voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. In het land van de rijzende zon zien ze dus veel volleybal, maar hebben tussendoor ook de gelegenheid om Tokyo te leren kennen. Over hun bijzondere reis en belevenissen en indrukken vertellen ze in hun onderstaande verhaal voor de websites van Springendal Set-Up ’65 en In en Om Ootmarsum.
RESPECT wordt in Japan met hoofdletters geschreven
Van 16 tot 23 mei zijn René Bosch en Ronald Leussink in Tokyo, Japan, om het Olympisch volleybal kwalificatietoernooi van de Nederlandse vrouwenploeg bij te wonen. Gewoon, omdat ze gek zijn van volleybal en dat mooi konden vastknopen aan een citytrip in het verre Azië. Om met dat laatste te beginnen: wat een andere cultuur hier, bijna bizar. Er vallen direct een aantal zaken op, die heel anders zijn dan bij ons in West-Europa/Nederland. We kunnen veel van de Japanners leren. Alles gaat zeer gecoördineerd en gestructureerd. Perfectionisme tot in de kleinste details. RESPECT wordt met hoofdletters geschreven. En maar buigen naar elkaar en natuurlijk doen René en ik gewoon mee :D. Alles is bijzonder schoon en wordt goed onderhouden: straten, toiletten, auto’s, treinen, winkels, etc. Er ligt amper zwerfvuil, er zitten geen gaten in de weg, en de lijnen daarop zijn overal echt wit, alle auto’s lijken net gewassen, zelfs vrachtwagens. Oude en gedeukte auto’s zie je niet. Alles is georganiseerd, bijvoorbeeld in welke vakken je je moet opstellen om een trein in te kunnen. Iedereen wacht in het verkeer netjes op elkaar, voorkruipen is er niet bij. De hele stad ligt vol met fel gele tegels als looppad voor slechtzienden, elk voetgangerslicht geeft bij groen een ander geluidssignaal ter herkenning. Criminaliteit kennen ze hier volgens mij niet … of is dat wat al te naïef? Soms is dat perfectionisme ook wel wat overdreven, althans voor ons Nederlanders. We kwamen langs de plantsoenendienst: één persoon was met een handmaaier het gras aan het maaien, 2 hielden een net vast om rondvliegend gras op te vangen, 2 regelden het verkeer en eentje stond met de handen op zijn rug alles te bewaken. Maar ja, we vertrokken van Schiphol, en daar kunnen ze er ook wat van. Wat te denken van al die vrouwen die in de gaten moeten houden of iemand aan het einde van een loopband is om dan vervolgens in de microfoon te roepen: “mind your step”. Wat zullen die ’s avonds chagrijnig zijn zeg.
Niet te vergeten hier: het eten. Vooral de vis is overheerlijk. Echt niet te evenaren, of het is de sfeer en de kok. Maakt niet uit, we genieten geweldig. Zelfs bij het ontbijt, krantje erbij …
De trigger om te gaan was echter het volleybal. Vanmorgen (gelukkig regenachtige dag) naar het Tokyo Metropolitan Gymnasium en alle 4 wedstrijden gezien. Eerst Peru – Kazachstan, dan Italië – Dominicaanse Republiek en daarna Nederland tegen het sterk geachte Thailand. Nederland speelde geweldig en won overtuigend. Prachtig.
Veel plezier met de andere Nederlandse fans, vooral familieleden. Ronald kon even lekker de “trapsupporter” uithangen ;). Hopelijk houden ze dit niveau vol en vallen er niet meer geblesseerden. Robin de Kruijf is helaas met een enkelblessure afgehaakt, maar het team draait er niet minder om. Het gevoel is volgens ons wel goed. Tenslotte nog gekeken naar Japan tegen Zuid-Korea, tussen 10.000 gillende en (natuurlijk) gecoördineerd klappende Japanners, maar wat GAAF!
