René Bosch en Ronald Leussink zijn momenteel in Japan met als belangrijkste reden om te kijken naar het Nederlands Vrouwenvolleybalteam dat probeert om zich daar te plaatsen voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. In het land van de rijzende zon zien ze dus veel volleybal, maar hebben tussendoor ook de gelegenheid om Tokyo te leren kennen. Over hun bijzondere reis en belevenissen en indrukken vertellen ze in hun onderstaande tweede bijdrage voor de Facebookpagina van Springendal Set-Up ’65 en de website In en Om Ootmarsum. Vandaag (vrijdag 20 mei) waren beide Siepels na afloop van de wedstrijd Nederland-Italië vol in beeld met een jarige René Bosch en Ronald Leussink, die de vlag voor hem uitsteekt………Net als wij in Nederland hebben ze enorm genoten van het Nederlandse Vrouwenteam, die nog één overwinning van Rio verwijderd is. De Musketiers van Oranje: ‘Eén voor allen, allen voor één’.
René en Ronald gidsen ons door Tokyo
Na de overtuigend gewonnen wedstrijd tegen Thailand, wetende dat de kwalificatie tegen de Dominicaanse Republiek op dinsdag toch niet gehaald kon worden en dat we niet heel vaak in Tokyo zullen komen, hebben we besloten om woensdag niet naar de wedstrijd te gaan. Donderdag was een rustdag, geen wedstrijden, en dus konden we 2 dagen de grootste metropool ter wereld verkennen. Tokyo is 1,6 keer zo groot als de provincie Utrecht en heeft 38 miljoen inwoners (Nederland heeft er 17 miljoen). Woensdagmorgen hebben we een dagkaart voor de metro gekocht (5 Euro, dus goedkoop). Om overzicht te krijgen zijn we naar het Bunkyo Civic Center gegaan.
Dat is een overheidsgebouw met op de 25e verdieping een gratis observatiedek van bijna 360 graden. Na de snelle lift kijk je uit over de stad en hier en daar tegen (nog hogere) wolkenkrabbers aan. Achter de wijk Shinjuku konden we zelfs Mount Fiji zien, de beroemdste berg van Japan met een (altijd?) besneeuwde top. Na de nodige opnames weer naar beneden en wat rond gelopen. We kwamen bij een soort van markt met (blijkbaar) allemaal nieuwe vrouwen gadgets (geurtjes, tassen, weten-wij-veel … ;)). Ze stonden rijen dik in de brandende zon. Maar omdat het Japanse vrouwen waren, natuurlijk allemaal met paraplu/sol. Vervolgens de metro weer gepakt naar Ueno park, een van de vele parken in de stad, een oase van rust, maar niet echt als 1% van zo’n stad daar ook naar op zoek is. Ondanks dat was het de moeite waard. Vooral de tempels waren bijzonder, alsmede de rituelen van de Japanners bij het bezoek: handen wassen bij een soort waterbak, dan een gong luiden, 2x in je handen klappen, wat muntgeld in een houten kist gooien, terug stappen, buigen, bidden en tenslotte weer buigen … bijzonder.
Van Ueno park naar de beroemdste tempel: Senso-Ji. Eigenlijk zijn het meerdere gebouwen en de kleuren waren prachtig rood/goud in de ondergaande zon. Hier en daar een foto met Japans geklede vrouwen. Gewoon vragen, ze zijn allemaal erg vriendelijk en dan is het geen probleem.
De donderdag zijn we eerst naar de grootste vismarkt ter wereld geweest: de Tsukiji vismarkt. Adembenemend (ook letterlijk) en zeer bijzonder. Op elkaar gepropte ‘kraampjes’ (soort van). We hebben nog nooit zoveel verschillende vissoorten gezien.
En wat een bedrijvigheid. Vreemd dat toeristen hier zo tussen mogen lopen, want het is een handelsmarkt en geen consumentenmarkt. Je loopt de handelaars gewoon voor de voeten. Na een uur zijn we gaan wandelen richting Chuo (een moderne wijk buiten het centrum). Van daaruit heb je een mooi uitzicht op de skyline van Tokyo. Dan pas realiseer je dat je in een bijzonder grote stad bent. Geen woorden voor. New York City lijkt zelfs een dorp dan.
Over de beroemde Rainbow Bridge weer terug. Vervolgens naar het drukste kruispunt (sorry alweer) ter wereld.
Op drukke momenten steken daar in 1 keer 2.500 voetgangers over. Prachtig gezicht. ’s Avonds (natuurlijk) heerlijk Sushi gegeten. Al met al die donderdag wel 15 km gelopen.
Oranje schuift met gala voorstelling Italië opzij
Vrijdag, wedstrijddag, Nederland-Italië. Maar pas om 15.30 en dus nog tijd om het Shinjuku Gyoen Park te bezoeken, één van de vele in deze metropool en een oase van rust. Echter niet op deze vrijdagmorgen, want de kindercrèches hadden een dagje uit.
Wel schattig al die Japanse kindjes. Na het park nog even naar het gratis (Nederland he!) observatiedek van het Tokyo Metropolitan Government Building. Vanaf zo’n 200 meter hoog (45e verdieping) een prachtig uitzicht.
Dan terug om ons klaar te maken voor de wedstrijd. Oranje shirt aan, vlag, fotocamera en water mee en daar gaat ie. Onderweg een snelle Teriyaki burger en verder lopend naar het Tokyo Metropolitan Gymnasium.
De laatste sets van Zuid-Korea tegen Peru gezien. Zuid-Korea had het nog even lastig, maar gelukkig (voor Nederland) wisten ze te winnen van Peru. Tegen 15.15 uur (Japanse tijd) hebben we een aardige Nederlandse enclave gevormd. De ambassade is uitgelopen voor wat extra versterking.
De stemming zit er gelijk goed in. Je ziet aan de speelsters dat ze er klaar voor zijn. Ze hebben “the tiger in the eyes”, zoals coach Giovanni Guidetti dat wil zien. Nederland heeft het even lastig in het begin, maar weet zich vast te bijten en wint de eerste set. De tweede set gaat redelijk gelijk op en vooral door een paar kanonskogels (op service) van Celeste Plak trekken we ook die set naar ons toe. Italië is de kluts kwijt in de derde set en in een mum van tijd is het 16-6 voor ons. Ze komen nog iets terug, maar met de meer dan duidelijke setstand 25-14 is het afgelopen. Wat een ontlading bij de ploeg en het publiek. Prachtig om mee te maken. Japanners genieten zichtbaar van die rare oranje Nederlanders, haha.
We hebben het feestje verder gelaten voor wat het is (we zijn er nog niet) en zijn richting de Rainbow Bridge gereisd om daar de Tokyo skyline bij avondschemer te filmen en te fotograferen. Ontzettend indrukwekkend. Heel erg fraai.
Morgen nog tegen Peru: als we die winnen zijn we in Rio en zondag de knaller tegen Japan, in een zeker volgepakt huis met zo’n 10.000 Japanners en 50 Nederlanders. Ik denk dat de Nederlanders de Japanners gaan overstemmen, na zo’n geweldige wedstijd tegen Italië. De dames komen steeds beter in vorm. En het is echt genieten geblazen van dit Nederlandse vrouwenteam.
En dan nog even dit
Nog een aantal opvallende zaken, die wij in Nederland niet kennen:
– de deuren van de taxi’s gaan automatisch open en dicht.
– servetten zijn hier altijd nat.
– op een terras vind je vaak een mand/bak om je tas erin te zetten.
– de Japanners zijn relatief klein, zijn beslist niet zwaar en hebben allemaal zwart haar (of het is geverfd).
– in sommige restaurants kun je buiten bij een automaat iets uitzoeken en betalen, dan krijg je een bonnetje en ga je aan een bar zitten, waarna de kok het eten voor je klaar maakt.
– voetgangers delen de stoep met fietsers. Als de fietsers er langs willen bellen of schreeuwen ze niet; ze wachten net zo lang totdat er ruimte is om langs de voetgangers te gaan.
– verkeersveiligheid staat hoog in het vaandel, want bij bouwuitritten of drukke kantoorpanden staat er een verkeersregelaar (of 2).
挨拶する
Hartelijke groeten
René en Ronald
