Voor de leerlingen van de Meander is hij meneer Henk en er zijn kinderen die denken dat hij de directeur is van deze basisschool. Het zegt veel en misschien wel alles over de status van Henk Meijer binnen de basisschool de Meander. Het meer dan vertrouwde gezicht neemt afscheid van ‘zijn school’ waar hij bijna 25 jaar met hart en ziel heeft gewerkt. Op vrijdag 12 juli is zijn laatste werkdag en dan neemt hij afscheid van een plek waar hij veel waardering voelde.
Glasgerinkel met grote gevolgen
De wieg van Henk Meijer stond onder de toren van de Georgiusbasiliek aan de Boddenstraat in Almelo. In 1954 zag hij het levenslicht en doorliep hij in deze stad de lagere school. Herman Finkers was één van zijn klasgenoten. Henks vader werkte in een fietsenzaak aan de Oranjestraat en de jonge Meijer, negen jaar oud, voetbalde op het dak van één van de panden in deze buurt. “Er stond een mooi hek om heen en dus was het wel veilig om daar te voetballen. Ik was negen jaar en de bal lag aan de andere kant van het hek. Ik sprong er over heen en viel door een glazen dak. Mijn ene arm bleef een tijdje hangen, maar ik viel toch naar beneden en landde op de werkbank van mijn vader, die daar stond te werken. Ik had een slagaderlijke bloeding en later bleek ook dat in die arm mijn zenuwen doorgesneden waren. Gelukkig was er iemand, die met een natte doek mijn bovenarm afbond om de bloeding te stoppen. In het ziekenhuis zijn twee chirurgen uren met me bezig geweest. Ze hebben hardop de vraag gesteld om de arm te amputeren of te ‘restaureren’. Ik heb mijn arm mogen behouden, maar wel met allerlei beperkingen, omdat er ook zenuwen waren afgesneden. Het heeft veel impact gehad, maar als kind leer je er toch wel mee omgaan,” blikt Henk Meijer op die vervelende periode terug.
“Heb je een schroevendraaier voor mij?”
Na zijn middelbare school kwam Henk Meijer terecht in Pernis waar hij werkte voor een bedrijf dat producten leverde voor Shell. In 1974 ontmoette hij Thea van Benthem, die samen met Yolanda Ikink danslessen volgde bij dansschool Polman in Almelo. Ook Henk schuifelde daar zijn lessen en zo ontmoette hij daar zijn vrouw met wie hij dus vijftig jaar samen is. “Thea vond wel dat ik mijn werk ver uit de buurt had en sprak Gerard Schulten en vroeg hem of hij geen baantje voor haar vriendje had. Ik leerde daarna Gerard kennen, die op dat moment problemen kende met een mechanische kassa van het merk ‘National’. Heb je een schroevendraaier voor mij?”, vroeg ik aan hem. “Die kreeg ik en ik heb twee palletjes omgegooid en de kassa werkte weer. ‘Je kunt maandag bij mij beginnen’ liet hij op zijn Schultens weten.”
“Het kon echt niet meer”
Bij Schulten werkte Henk Meijer bijna 25 jaar. Hij maakte de hele ontwikkeling mee van stencilmachines naar kopieermachines en van schrijfmachines naar de eerste voorlopers van toetsenborden met beeldschermen en dus de komst van de computers. “Schulten Kantoor Installaties is in die periode ook echt gegroeid tot een toonaangevend bedrijf. Ik weet nog dat we bij notaris Kerkhof de eerste tekstverwerkers met beeldschermen installeerden en dat waren de voorlopers van de computers. Met het bedrijf ging het dus heel goed, met mij steeds minder. Door littekenweefsel in mijn gekwetste arm kreeg ik steeds meer pijn en daardoor belastte ik de andere arm veel te veel. Op een bepaald moment liep ik met de ene arm in het gips en met de andere in een mitella. Na verloop van tijd besefte ik dat het echt niet meer kon. Ik heb te lang doorgelopen met allerlei klachten en daar betaalde ik de tol voor. Afkeuren wilde ik echter zo lang mogelijk uitstellen, maar uiteindelijk waren mijn grenzen op lichamelijk gebied bereikt en kwam ik bij de deur. Als adjudant van prins Jan Benerink kwam hij bij de Senaat regelmatig Gerard Wilbers tegen, die in die jaren negentig werkte aan de Scheepersschool. Hij vroeg me om een keer een kop koffie te komen drinken. Gerard vertelde dat ze nog al eens problemen hadden met de stencil- en kopieermachine. Ik heb deze voor de school nagekeken en gerepareerd. Als vrijwilliger heb ik me daarna twee dagdelen voor deze school ingezet,” refereert Henk Meijer aan zijn eerste stappen in het basisonderwijs in Ootmarsum.
“Hier voel ik waardering”
In die periode dat Henk Meijer daar begon waren er plannen om de drie Ootmarsumse basisscholen, ’n Profiet, Jozef – en Scheepersschool, onder te brengen in een nieuw schoolgebouw. ‘De Meander’ kwam er en samen met Tim Knapen runde hij allerlei werkzaamheden voor de nieuwe brede school. “Directeur Eite de Vries was de ‘bouwpastoor’ en Tim en ik hadden onze eigen invulling. Tim was betrokken bij het bouwkundige gedeelte, terwijl ik me bezig mocht houden met het installatiewerk en de inrichting. Door mijn werk bij SKO kende ik veel bedrijven, die niet lesgebonden materiaal voor scholen leverden. In overleg hebben we veel kunnen bereiken en ook financieel hoefden we niet de hoofdprijs te betalen. Het was echt een periode vol met uitdagingen. Belangrijkste voor mij was echter dat ik weer meetelde. Op de Scheepersschool en later in de Meander voelde ik de waardering van de kinderen en het team. Ik tel echt mee als volwaardig teamlid en dat heeft me heel goed gedaan,” vertelt een dankbare Henk Meijer. In zijn werkruimte, vlak naast de hoofdingang, is het een komen en gaan van ouders, leerkrachten en kinderen. Ze hebben steeds een vraag of ze brengen iets en op duidelijke wijze geeft ‘vraagbaak’ Henk Meijer zijn antwoorden of benodigde informatie. “Ik voel me hier echt als een spin het web. Onder schooltijd is er de meeste reuring natuurlijk, maar ook thuis werd ik, meestal in de avonduren, vaak gebeld door buurtbewoners dat er weer wat gebeurde rondom de school. Verder vervulde ik de rol van hoofd BHV, controleer de brandmeldinstallaties binnen de KONOT scholen en je wordt bij heel veel werkzaamheden binnen de school betrokken. Maar het mooiste vind ik toch de omgang met de kinderen. Dat maakt het werken hier heel dankbaar en de tijd vliegt voorbij. Ik vind het alleen jammer dat in die 25 jaar dat ik als onderwijsondersteunend teamlid er veel is veranderd. Alles wordt onder een vergrootglas gelegd. Een arm om een kind om te troosten of even op je knie te nemen mag allemaal niet meer. Wat dat betreft zijn we echt doorgeslagen in deze maatschappij,” aldus Henk Meijer
Wat meer rust inbouwen
De reden dat de conciërge nu stopt heeft te maken met zijn leeftijd, maar zeker ook om wat meer rust in zijn leven in te bouwen. “Samen met Eddie Hulshof en Ruud Roesthuis vormen we een mooi trio, die elkaar goed aanvullen. Ik kijk met heel veel plezier op ‘mijn basisschoolperiode’ terug. ‘Meneer Henk’ neemt afscheid en dat doe ik met een fijn gevoel. Het is echt een hele mooie tijd geweest, waar ik me weer een volwaardig lid van de maatschappij heb mogen voelen. Ik ben ook best trots dat ik als waardering voor dit werk koninklijk ben onderscheiden. Dat heeft me heel erg geraakt, maar het geeft ook aan dat ik destijds een goede keuze heb gemaakt. Je hebt een doel en je telt weer mee en dat wens ik iedereen toe,” besluit Henk Meijer.
Zijn afscheid zal niet ongemerkt voorbij gaan, want op vrijdag 12 juli is er een feestje gepland samen met de leerlingen van de basisschool. ’s Middags neemt meneer Henk, een vertrouwd gezicht binnen de school, afscheid van zijn team. Helemaal stilzitten zal hij zeker niet doen, want in zijn stadje Ootmarsum is nog genoeg vrijwilligerswerk voorhanden. “Henk bedankt!!”
